شلاقم بزنید.

من وتاریکی شب محکومیم.

من وسکوت شب هم دردیم.

خاک باید کرد بودن را

زیستن را

خواستن را.

آه باید کرد و کشید زندگی را.

من در ابتدای این جاده ره گم کرده ام.

من نابلدم

من کودکم

من کودکی گستاخم که آتش را مزه میکند.

من نمیدانم

من نمیدانستم نباید زیست و

بدنیا آمدم.

مرا به کودکی ام ببخشید.

مرا به سادگی ام ببخشید.

مرا ببخشید.

شلاقم نزنید.