مدت هاست لبانم خنده را فراموش کرده اند

و دیوارهای خانه صدایم را.

تنها اتفاق تازه

تولد نا مبارک آه های بی قواره من است.

من مقصرم

در زایش این آه های سرد و سرگردان

و بی مادر.

فریاد کنان این سو وآن سو میروند

و میمیرند

و من فقط تماشایشان میکنم

گویا که زیستن از ازل همین بوده

آری همین بوده است.

وما دیگر عادت کرده ایم

عادت به زشتی

کراهت

و مرگ.

عادت کرده ایم

دیگر نه دیگری را نجات میدهیم

نه خود را.